Marzenie Marzeny


„Ja bym naprawdę chciała z tego wyjść”.
Siedzimy na murku, kończąc swoje porcje zupy. Ten gorący posiłek wyróżnia niedzielę spośród innych dni.
Marzena milknie zamyślona.
O czym myśli?
Na odpowiedź nie czekamy długo - tak jak Maciek, nasza bohaterka „wali prosto z mostu”.
„Rok temu, dzień przed moimi urodzinami, zmarł mój brat. Widzę to jakby to było wczoraj.” Łamie się jej głos. „Pamiętam jak mi go pokazali, jak odsłonili…”. W takich chwilach zwyczajne uściśniecie dłoni wyraża więcej niż jakiekolwiek słowa.
„Ładne urodziny miałam, nie?”. Równo rok, bo urodziny Marzeny są 11 stycznia.
A więc mija rok od kiedy brat Marzeny dołączył do jej kochanego synka.
„No to się pani wyżaliłam. Czasem się tak po prostu trzeba komuś wyżalić...” Ale „użalać się” nie ma co. Marzena ociera łzy. „Ja panią kocham! Wszystkie panie kocham! Chodźcie tu do mnie!”. Wiemy już, że od czasu do czasu trzeba się też, tak po prostu, do kogoś przytulić.
A przyszłość? Nie ma tu miejsca na długoterminowe plany. Marzena, Maciej i Leszek chcą za chwilę iść się ogrzać na dworzec, a potem jakoś przetrwać noc. Marzena pociera dłonie w cienkich rękawiczkach. Noce są przecież teraz jeszcze zimniejsze od dni.
Przydałoby się coś do przykrycia zamiast kartonu. Kołdra? Śpiwór? Koc? Jeśli dzisiaj zgłoszą potrzebę, dostaną najwcześniej za tydzień.
Godzina po godzinie, dzień po dniu. Marzena dobrze wie, skąd czerpać nadzieję. Z rozbrajającym uśmiechem całuje dziesiątkę różańca, którą zawsze nosi przy sobie, na palcu. Nalega żeby mieć z nią zdjęcie. „Kocham Boga i Matkę Boską! I wierzę, że Bóg mi pomoże. Zawsze kocham, zawsze wierzę, zawsze mi pomaga...”
M: Nie lubię swojego imienia. Wolałabym mieć inaczej. Może Bożena?
H: Ale to przecież piękne imię! Marzena jak marzenie.

Marzena uśmiecha się tak szczerze jak to tylko możliwe. Chyba faktycznie ma takie jedno marzenie…

Jeżeli czekacie nadal na historie, które będą opowiadały dlaczego Marzena i Maciek wylądowali na ulicy, doczekacie się, bez obaw! Kontynuacja ich opowieści nastąpi w kolejnych artykułach.

Artykuł: Hania Renke
Zdjęcie: Karolina Potrzebska

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Recepta na życie? Uśmiech!

Obraz
Izi. Serio, jak się tak głębiej zastanowić, prawdziwy uśmiech sprawia, że wszystkie ważne sprawy nagle nie są już takie ważne, wszystkie smutki wydają się takie nierealne, a troski troszczą się same o siebie. Jeszcze nigdy, przenigdy, nie widziałam takiej radości z tortu. Urodzinowego, rzecz jasna. Uważni zapamiętali z poprzedniego posta, że urodziny Marzeny wypadały 11 stycznia, w ten czwartek. Umówiliśmy się wszyscy, że za tydzień też przychodzimy na Zupę. Ale mija piętnaście, trzydzieści minut, a naszej trójki jak nie było, tak nie ma. Tort marźnie w siatce, zakryty, żeby przypadkiem niespodzianka się nie wydała. I kiedy już zrezygnowani podchodzimy do kierowniczek (<3!) Zupy, aby oddać tort na pokrojenie bez jubilatki, słyszę krzyk Marysi: "Są!" Spóźnieni, ale lepiej późno niż wcale. Chowamy się za słupem ogłoszeniowym, wyciągamy tort, wybuchającą świeczkę (czy jakkolwiek to się nazywa!), zapałki i ruszamy do działania. "STOOOOOO LAAAAT, STOOOO LAT!!&qu
Czytaj więcej

"Liczy się szczerość!"

Obraz
  Wiosenna pogoda cieszy (zwłaszcza w niedzielę na Monciaku), a poza tym, zdecydowanie sprzyja rozmowom. Dzisiaj, gdy tylko pierwszy głód zostaje zaspokojony porcją ogórkowej, do opowiadania przystępuje pan Radek:   „Moja historia się zaczęła od tego… Jak wylądowałem na bezdomiu? Prowadziłem firmę – potężne inwestycje (instalacje elektryczne, budownictwo, takie rzeczy) - i wydymali mnie, po prostu, na 250 tysięcy. No, teraz to już jest 350, z odsetkami. Wszystko przepisałem na żonę, żeby… nie zabrali niczego i tak dalej. No i tym jednym pismem się załatwiłem. I wylądowałem nagle na bruku. Materiały, wszystko na mnie, a… No wypłacili raz jakąś transzę, ale ostatniej już nie wypłacili. Ja ludziom zapłaciłem, a pieniędzy nie dostałem. I zostałem…na ulicy. Bo nie było…za co. Nie podpisujcie rozdzielności majątkowej.”   Pan Radek już od jakiegoś czasu (czy tego chce, czy nie) należy do osób z utęsknieniem wyczekujących nadejścia wiosny. „Zimę przeżyłem na ulicy, ale myślę, że teraz będ
Czytaj więcej

"Jestem synem Sat Okh"

Obraz
Z panem Krzysztofem spotykam się w letnie popołudnie w jednej z nadmorskich restauracji. Towarzyszy nam Piotr, który pomaga osobom bezdomnym u Franciszkanów (tam też właśnie miałyśmy okazję go poznać). Słońce świeci, wiatr delikatnie powiewa. Patrzę na mojego rozmówcę i już wiem, że jego historia będzie przeciwieństwem tego pięknego popołudnia, a to, co zechce mi wyjawić, będzie stanowiło jedynie część jego trudnej drogi życia. Patrzę na pomarszczoną twarz i przedramiona poprzecinane białymi bliznami, jedna przy drugiej. Pytam o jego historię – o to, jak znalazł się w tym miejscu. - Tu nie ma nic ciekawego, to nie jest nic warte. O ojcu mogę poopowiadać, nie o sobie - mówi zdumiony pan Krzysztof. Pytam więc o ojca, mając nadzieję, że przy okazji wspomni także co-nieco o sobie. O niego pan Krzysztof był już pytany niejednokrotnie, udzielał licznych wywiadów. Nie był to pospolity człowiek - jego historia jest tak niesamowita, że aż trudno w nią uwierzyć. Jest to his
Czytaj więcej