Prosta historia Arka

Moja cierpliwość została wynagrodzona - po wielu słowach zachęty i spotkaniach spędzonych na budowaniu zaufania, Arek zdecydował się opowiedzieć nam swoją historię. Zaczął dość nietypowo, wręczając mi wycinek gazety sprzed wielu lat. 

 Historia okazała się zbyt bolesna, by przeżywać ją jeszcze raz.

 13 lat temu pędzący samochód wjechał w dwie kobiety stojące na przejściu dla pieszych na jednej z bardziej ruchliwych ulic Gdyni. Siedemdziesięciokilkuletnia matka Arka zginęła na miejscu, a jego siostrę w ciężkim stanie przewieziono do szpitala. Pomimo wysiłków lekarzy kobiety nie udało się wyleczyć. 

 To był początek kłopotów. Arek załamał się po śmierci ukochanej mamy, zaczął pić, rozpadła mu się rodzina. Ze łzami w oczach mówi: "Chciałbym nie pić, ale po tylu latach to już nie jest takie proste"

 "Powiedz mi tak szczerze Arek, masz kontakt z dziećmi? One wiedzą jak bardzo jest kochasz?" - pytam.Wystarczyło wspomnieć o dzieciakach, a na twarzy Arka zawitał szeroki uśmiech. "Tak! Ty nie myśl sobie, że ja jestem takim złym ojcem. Mam coś dla nich! Chociażbym nie miał co do garnka włożyć, wszystkie rachunki za mieszkanie opłacam. Czynsz, gaz, woda, prąd. Nie ma żadnych długów. A wiesz po co? To dla nich. Dla Kaudii i Mikołaja."

 Zawsze tam, gdzie pojawia się Arek, jest także Jaś. Najlepsi przyjaciele, jeden nie odstępuje drugiego na krok. "Teraz Jaś z żoną mieszkają u mnie" mówi Arek. "Przyjaciela w kłopotach bym nie przygarnął?"


Zdjęcie robocze; wracamy do pracy!

Tekst: Hannah Calvo
Korekta i zdjęcie: Karolina Potrzebska

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Recepta na życie? Uśmiech!

Obraz
Izi. Serio, jak się tak głębiej zastanowić, prawdziwy uśmiech sprawia, że wszystkie ważne sprawy nagle nie są już takie ważne, wszystkie smutki wydają się takie nierealne, a troski troszczą się same o siebie. Jeszcze nigdy, przenigdy, nie widziałam takiej radości z tortu. Urodzinowego, rzecz jasna. Uważni zapamiętali z poprzedniego posta, że urodziny Marzeny wypadały 11 stycznia, w ten czwartek. Umówiliśmy się wszyscy, że za tydzień też przychodzimy na Zupę. Ale mija piętnaście, trzydzieści minut, a naszej trójki jak nie było, tak nie ma. Tort marźnie w siatce, zakryty, żeby przypadkiem niespodzianka się nie wydała. I kiedy już zrezygnowani podchodzimy do kierowniczek (<3!) Zupy, aby oddać tort na pokrojenie bez jubilatki, słyszę krzyk Marysi: "Są!" Spóźnieni, ale lepiej późno niż wcale. Chowamy się za słupem ogłoszeniowym, wyciągamy tort, wybuchającą świeczkę (czy jakkolwiek to się nazywa!), zapałki i ruszamy do działania. "STOOOOOO LAAAAT, STOOOO LAT!!&qu
Czytaj więcej

"Liczy się szczerość!"

Obraz
  Wiosenna pogoda cieszy (zwłaszcza w niedzielę na Monciaku), a poza tym, zdecydowanie sprzyja rozmowom. Dzisiaj, gdy tylko pierwszy głód zostaje zaspokojony porcją ogórkowej, do opowiadania przystępuje pan Radek:   „Moja historia się zaczęła od tego… Jak wylądowałem na bezdomiu? Prowadziłem firmę – potężne inwestycje (instalacje elektryczne, budownictwo, takie rzeczy) - i wydymali mnie, po prostu, na 250 tysięcy. No, teraz to już jest 350, z odsetkami. Wszystko przepisałem na żonę, żeby… nie zabrali niczego i tak dalej. No i tym jednym pismem się załatwiłem. I wylądowałem nagle na bruku. Materiały, wszystko na mnie, a… No wypłacili raz jakąś transzę, ale ostatniej już nie wypłacili. Ja ludziom zapłaciłem, a pieniędzy nie dostałem. I zostałem…na ulicy. Bo nie było…za co. Nie podpisujcie rozdzielności majątkowej.”   Pan Radek już od jakiegoś czasu (czy tego chce, czy nie) należy do osób z utęsknieniem wyczekujących nadejścia wiosny. „Zimę przeżyłem na ulicy, ale myślę, że teraz będ
Czytaj więcej

"Jestem synem Sat Okh"

Obraz
Z panem Krzysztofem spotykam się w letnie popołudnie w jednej z nadmorskich restauracji. Towarzyszy nam Piotr, który pomaga osobom bezdomnym u Franciszkanów (tam też właśnie miałyśmy okazję go poznać). Słońce świeci, wiatr delikatnie powiewa. Patrzę na mojego rozmówcę i już wiem, że jego historia będzie przeciwieństwem tego pięknego popołudnia, a to, co zechce mi wyjawić, będzie stanowiło jedynie część jego trudnej drogi życia. Patrzę na pomarszczoną twarz i przedramiona poprzecinane białymi bliznami, jedna przy drugiej. Pytam o jego historię – o to, jak znalazł się w tym miejscu. - Tu nie ma nic ciekawego, to nie jest nic warte. O ojcu mogę poopowiadać, nie o sobie - mówi zdumiony pan Krzysztof. Pytam więc o ojca, mając nadzieję, że przy okazji wspomni także co-nieco o sobie. O niego pan Krzysztof był już pytany niejednokrotnie, udzielał licznych wywiadów. Nie był to pospolity człowiek - jego historia jest tak niesamowita, że aż trudno w nią uwierzyć. Jest to his
Czytaj więcej